سالها بود که فاصله ای بعید میان سینماگران تهران و شهرستان ایجاد شده بود و توانمندترین سینماگران شهرستانی نیز برای آن که خود را نشان دهد مجبور بود به پایتخت بیاید ولی در مدیریت سینمایی دولت سیزدهم،گام هایی مهم برای ایجاد ارج و قرب سینماگران خارج مرکز فراهم گردید.
به گزارش اخبار توسعه، مسعود احمدی عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران با بیان مطلب فوق به رادیو جوان گفت: جوانگرایی اگر بدون توجه به آحاد جوانان هنرمند صورت گیرد، فایده ندارد اما محمد خزاعی رئیس سینمای دولت سیزدهم خیلی زود فهمید دل بستن به روال کارمندی انجمن جوان راه به جایی نمی‌برد و برای همین خودش مستقیم وارد گود شد و با ترتیب دادن سفرهای استانی مختلف از نزدیک با سینماگران شهرستانی دیدار کرد، حرف آنها را شنید و برنامه هایی برای حل مشکلات فراهم کرد.
این منتقد سینما ادامه داد: اینکه می بینیم در نقاط صفر مرزی مانند سراوان و خاش و راسک و زه سیستان و بلوچستان بعد از مدتها سالن های سینمایی مدرن افتتاح می‌شود و همزمان با تهران، فیلم‌های روز را اکران میکنند به شدت امری استراتژیک است. اینکه مدام درباره محرومیت نقاط مرزی حرف می‌زنند ولی برای افزایش سرانه فرهنگی آنها کاری نکردند زیبنده نبود و الحمدلله محمد خزاعی سنت پسندیده ای را اجرا کرده که باید ادامه یابد. کاش مدیران فرهنگی دیگر هم به جای چسبیدن به پایتخت کمی به فکر ایجاد فضای فرهنگی در شهرستان‌های دورافتاده بودند. مثلا چرا همه برایشان مساله این است که در تهران کنسرت بگذارند و چرا نباید یک سالن کنسرت درجه یک در استان بلوچستان باشد؟
مسعود احمدی خاطرنشان ساخت: محمد خزاعی در زمینه تفویض اختیار صدور مجوز تهیه‌کنندگی به سینماگران خارج مرکز هم کار مهمی کرد. همه سینماگران توانمند استانی باید بتوانند در همان استان خویش پروانه ساخت و نمایش سینمایی بگیرند و مجبور نباشند برای ساخت یک فیلم،حتما به تهران بیایند. خزاعی به درستی به ادارات استانی، تفویض اختیار کرد تا بچه های شهرستان، راحت‌تر کار کنند.
وی تاکید کرد: ایران،کشور پهناوری است و فقطیک‌دهم جمعیت آن ساکن تهران هستند پس نشانه‌گیری خزاعی در توجه به سینماگران خارج مرکز کاملا درست بوده است. سینماسازی های خارج مرکز، توزیع تسهیلات معیشتی میان سینماگران محروم خارج مرکز و کمک به فیلمسازی آنها در زمره دستاوردهای معاون سینمایی دولت سیزدهم است. البته که خزاعی در زمینه اجرای برخی برنامه های خود،محدودیت هایی داشت ناظر به دخالت برخی افراد دُگم در انتصابات زیرمجموعه ها که بابت آن انتصابات همان افراد در سایه باید جواب دهند و یقینا اگر این دخالت ها نبود، اوضاع به مراتب بهتر می‌شد.
